ଜନମ ଦେଇଛୁ କରମ ବି ଦେଲୁ
ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଫଳ ଦେଇ।
କହିଲୁ କାଳିଆ ମାୟା ସଂସାରରେ
କିଏ ଲୋଭ ଛାଡି ଥାଇ ?
ମୁଁ ଛାର ମଣିଷ ଛାଡିବି କେମିତି
ପରିବାର ଚିନ୍ତା ମୋର ?
ତଥାପି ଯେତିକି ବୁଝିଛି ମୁହିଁ ଯେ
କାମନାରେ ଜୀବନର।।
ନାହିଁ ଥଳ କୂଳ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ କରେ
ଜୀବନରେ ବାରମ୍ବାର।
ସରଳ ମଣିଷ ସତ କହି ଦେଲି
ଏହି ସତ୍ୟ ସଂସାରର।।
ବୁଝି ଗଲି ଶେଷେ ତୁହି ନିରାକାର
ସର୍ବ ବିଦ୍ୟମାନ ନାଥ।
ସଞ୍ଜମ ମଧ୍ୟରେ ଚାଲୁଛି ଚାଲିବି
ଶପଥ ମୋ ଜଗନ୍ନାଥ।।
ସକାଳ ଆରମ୍ଭ ତୋ ନାମେ କାଳିଆ
ଶୋଇବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଥାଏ।
ଶୋଇବା ଠାରୁ ତୋ ଆଶୀର୍ବାଦ ବଳେ
ସକାଳ ମୁଁ ଉଠି ଯାଏ।।
କେହି ନୁହେଁ ଏଠି କାହାର କାଳିଆ
ନିଜ ନିଜ ସ୍ଵାର୍ଥ ପାଇଁ।
ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି ଯେ ମଣିଷ ପଣିଆ
ସବୁ ତ ଜାଣିଛୁ ତୁହି।।
ଶେଷରେ ପ୍ରଣାମ କରୁଛି ତୋତେ ମୁଁ
ଆଶୀଷ ତୋହର ଥାଉ।
ସଦା ଭଜୁ ଥିବି ତୋ ନାମ କାଳିଆ
ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ଆସି ଯାଉ।।